در وفای عشق تو مشهورم

                                    شب نشین کوچه و خیابانم

روز و شب خوابم نمی آید به چشم

                                    همچنان در آتش مهر تو می سوزم چو شمع

در میان آب و آتش همچنان سرگرم توام

                                    این دل زار و نزار اشک بارانم چو شمع

روز چو شب است

                                   خورشید بختم فقط در غروب نشسته

دریای دلم ساحل ندارد

                                   مهتاب دلم دیگر ستاره ای ندارد

تو اگر شانه به آن زلف پریشان نزنی

                                   ز چه رو شیشه دل می شکنی؟